Oczywiście. Każda osoba fizyczna ma prawo do zachowania prywatności. Odmiennie jednak prezentuje się zakres tej prywatności w odniesieniu do osoby publicznej, jaką niewątpliwie jest kandydat wyborczy. Nie jest jednak prawdziwe twierdzenie, że osoby publiczne nie mogą podejmować działań zmierzających do ochrony ich prywatności. Przykładowo, publikacja materiałów prasowych dotyczących prywatnego życia kandydata, które nie przekłada się na jego działalność publiczną, pozostaje naruszeniem jego dóbr osobistych. W zależności od okresu, w którym doszło do naruszenia, należy podjąć odpowiednie działania prawne, których efektem może być np. uzyskanie przeprosin lub publikacja sprostowania.

Portale społecznościowe odgrywają coraz większą rolę w działalności osób publicznych. Naturalnym jest również wykorzystanie tego medium jako ścieżki dotarcia do wyborców. Niestety, anonimowość typowa dla Internetu nierzadko prowadzi do sytuacji, w której publikowane są negatywne komentarze lub tworzone są fałszywe konta, których celem jest szerzenie dezinformacji. Walka z tego rodzaju działaniami nie jest łatwa, jednak pozostaje możliwa. Firmy prowadzące portale społecznościowe dbają o zachowaniem poziomu prowadzonych dyskusji. Wobec zgłaszanych żądań potwierdzonych odpowiednią dokumentacją udaje się doprowadzić do sytuacji usunięcia fałszywych komentarzy oraz kont.

Nad prawidłowością wyborów mogą czuwać mężowie zaufania, którzy są wskazywani przez komitety wyborcze, oraz obserwatorzy społeczni, których mogą wskazać fundacje i stowarzyszenia, do których celów statutowych należy troska o demokrację, prawa obywatelskie i rozwój społeczeństwa obywatelskiego. Także analiza przebiegu wyborów przez osoby trzecie, nie biorące bezpośrednio udziału w pracach komisji wyborczych, może zapewnić zachowanie prawidłowości ich przebiegu.

Ustawodawca przewidział specjalny tryb sądowy mogący prowadzić do unieważnienia wszystkich rodzajów wyborów, tzw. protest wyborczy. O ważności wyborów rozstrzygają sądy. Przykładowo protesty wyborcze przeciwko wyborom do Sejmu rozstrzyga Sąd Najwyższy, zaś przeciwko wyborom samorządowym – sąd okręgowy. Podstawą wniesienia protestu wyborczego może być zarówno popełnienie określonego przestępstwa przeciwko wyborom, jeżeli mogło mieć wpływ na przebieg głosowania, ustalenie wyników głosowania lub wyników wyborów, jak i naruszenie przepisów Kodeksu wyborczego, które miało wpływ na wynik wyborów.
Sytuacja, w której dochodzi do unieważnienia wyborów jest wbrew pozorom dość częsta. Unieważnienie wyborów dotyczy jednak ograniczonego terytorialnie zakresu i odnosi się jedynie do poszczególnych okręgów wyborczych.

Ochrona dobrego imienia kandydatów wyborczych łączy się z ochroną ich dóbr osobistych. Opiera się ona o dwie instytucje prawne: ochronę dóbr osobistych na gruncie Kodeksu cywilnego lub przeciwdziałanie informacjom nieprawdziwym na gruncie art. 111 Kodeksu wyborczego. Obie metody ochrony są skuteczne, jednak długość trwania procesu opartego o przepisy Kodeksu cywilnego sprawia, że często wygrana w procesie nie ma już znaczenia dla kandydata. Proces oparty o Kodeks wyborczy charakteryzuje się dużą dynamiką – orzeczenie wydawane jest w ciągu kilku dni, więc pozwala na znacznie skuteczniejszą ochronę dobrego imienia kandydatów.

Czarna kampania wyborcza opiera się na podnoszeniu informacji nieprawdziwych lub informacji negatywnych, często dotyczących sfery osobistej kontrkandydata. Przeciwdziałanie tego rodzaju kampanii pozostaje możliwe i opiera się o ochronę dóbr osobistych oraz art. 111 Kodeksu wyborczego. Często też przeciwdziałanie czarnej kampanii wyborczej wymaga podejścia kompleksowego, łączącego kilka dziedzin prawa.

Ryzyko związane z prowadzeniem czarnej kampanii wyborczej jest związane zarówno z odpowiedzialnością na gruncie prawa cywilnego, jak i na gruncie prawa karnego. Przepisy prawa karnego przewidują przestępstwo zniesławienia, które często pozostaje elementem czarnej kampanii wyborczej.